Klik voor hulp over 'Doorzoek cursussen'

Oververhitting bij de hond

Met zomerse temperaturen is de zonnesteek of hitteberoerte (heat stroke) bij de hond helaas weer een veel gezien en zeer ernstig klinisch probleem waarbij de lichaamstemperatuur boven de 41oC uit stijgt. Het gaat vaak gepaard met diffuse intravasale stolling, een systemische ontstekingsrespons, meervoudig orgaanfalen waaronder acute nierschade en schade aan het centraal zenuwstelsel, hart, longen en maagdarmkanaal. Wist u dat een temperatuur van 41oC al kan leiden tot permanente hersenschade?! Daarnaast leidt heat stroke in maar liefst 50-60% van de gevallen tot sterfte. Reden te meer voor een artikel over de achtergrond van deze onderschatte aandoening, met praktische tips voor de juiste therapie.

 

Een goed Quiz-resultaat en het volledig lezen van bovenstaand artikel levert u een speciale nascholingsbadge met 1 nascholingspunt op! Deze wordt automatisch aan uw profiel toegevoegd.

Aanpak van een spoedpatiënt: Tips voor adequate beoordeling en behandeling!

Bij spoed- en intensieve zorg patiënten telt vaak iedere minuut. Het herkennen of een patiënt zich in de gevarenzone bevindt, is dan ook van essentieel belang. Maar hoe doe je dat? Wat moet er worden beoordeeld en wat doe je met de uitslagen?

Dit artikel, gebaseerd op een congreslezing van Jennifer Devey (DVM, Diplomate American College of Veterinary Emergency and Critical Care, Canada), geeft op een uiterst praktijkgerichte manier antwoord op deze belangrijke vragen.

Het legt valkuilen bloot, bevat links naar relevante protocollen en artikelen, en biedt volop tips op welke manier een spoedpatiënt het beste kan worden beoordeeld en behandeld. Oftewel een 'must-read' voor iedere practicus!

Diabetische ketoacidose bij de kat

Is een kat met diabetische ketoacidose uw ergste nachtmerrie? Na het lezen van dit artikel zal het uw favoriete patiënt zijn!

Wist u dat:

  • De ontwikkeling van diabetische ketoacidose (DKA) wordt getriggerd door een andere aandoening?
  • De elektrolytenwaarden van een ketoacidotische kat alle kanten op kunnen gaan?
  • Het behandelen van DKA zoiets is als koken? U voert steeds kleine wijzigingen door in het recept en blijft het resultaat controleren totdat u het goed heeft.
  • Insuline bij DKA katten niet alleen maar wordt gebruikt om de bloedsuikerspiegel te verlagen?
  • Katten die DKA overleven een even grote kans hebben op het in remissie gaan van diabetes als katten die geen DKA hebben gehad?

Protocol: Feline Diabetic Ketoacidosis

Een diabetische ketoacidose kat is een spoedpatiënt en het acuut diagnosticeren en behandelen ervan vereist uitgebreide kennis en kunde. U kunt niet van uzelf of uw collega’s verwachten dat u alles tot in de kleinste details onthoudt, zeker niet als u een dergelijke patiënt niet dagelijks ziet.

Print daarom hier het praktische en overzichtelijke stappenplan. Op die manier bent u optimaal voorbereid op iedere DKA kat die in uw praktijk binnenkomt!

LET OP: Dit DKA protocol is gebaseerd op het artikel Feline Diabetic Ketoacidosis. Zorg ervoor dat u bekend bent met deze theorie voordat u gebruik maakt van dit protocol!

  

Protocol: Wat te doen bij een hartstilstand?

De prognose van hartstilstand bij dieren is slechter dan bij mensen, terwijl ook bij mensen het slagingspercentage van reanimatie laag is. Hoe langer de reanimatie duurt, hoe kleiner de kans dat de patiënt het haalt.

De vraag is alleen: Wat te doen bij een hartstilstand?

Hoe doe je hartmassage bij een kat en zijn thoraxcompressies bij een hond met een ronde borstkas anders dan bij een hond met een smalle en diepe borstkas? Moet er eerst geïntubeerd worden of zijn thoraxcompressies belangrijker om mee te starten? Adrenaline / atropine / lidocaïne … welke medicatie kan er worden toegediend, wat zijn de doseringen en wanneer herhaal je ze? Wat voor monitoring is daadwerkelijk zinvol? Is defibrillatie een optie of is dat alleen iets voor humane geneeskunde?

En hoe zit het met de post-reanimatie fase? Het risico op recidief van hartstilstand na terugkeer van spontane circulatie is zeer groot ... het werk is dus niet klaar zodra de reanimatie succesvol is verlopen, maar waar moet dan op worden gelet?

Deze vragen zullen ongetwijfeld herkenbaar zijn. Met name eerstelijns dierenartsen blijken – ondanks alle goede bedoelingen – helaas vaak lang niet alles uit reanimatie te halen wat erin zit, ondanks dat de eigenaar dat in bepaalde gevallen wel graag zou willen. Dit heeft negatieve gevolgen voor dier, eigenaar en praktijk.

Hoogste tijd dus om reanimatie onder de aandacht te brengen!

De American College of Veterinary Emergency and Critical Care (ACVECC) heeft op basis van al het bestaande bewijsmateriaal consensus bereikt over de aanpak van een hartstilstand bij de hond en kat en heeft de zogenaamde RECOVER richtlijnen (Reassessment Campaign on Veterinary Resuscitation) opgesteld.

Dit protocol is gebaseerd op deze richtlijnen en biedt de practicus veel houvast voorafgaand aan, tijdens en na een reanimatie. Resultaat: Een grotere overlevingskans voor de patiënt!

Protocol Maagdilatatie volvulus bij de hond

Welke acties moeten er bij een MDV patiënt worden ondernomen en in welke volgorde? Hoe ziet het infuusbeleid eruit, welke pijnstilling kan/moet er worden gegeven en wat als de patiënt hartritmestoornissen vertoont?

LET OP: Dit protocol maakt onderdeel uit van het artikel Maagdilatatie volvulus in de praktijk. Pas dit protocol alleen toe als u op de hoogte bent van alle aspecten van deze aandoening, zoals beschreven in het artikel!

Protocol: Status epilepticus bij de hond

Dit protocol is onderdeel van het artikel 'Status epilepticus bij de hond: risico's en spoedtherapie'. Zorg dat u bekend bent met de informatie uit dit artikel alvorens u het protocol gebruikt. 

Het percentage honden dat overlijdt als gevolg van een status epilepticus is hoog, tot wel 25% of hoger. Een serieuze aandoening die om een serieuze aanpak vraagt!

Het is aangetoond dat hoe langer epileptische aanvallen ongecontroleerd blijven optreden, hoe ongevoeliger ze worden voor medicatie. Het is dan ook ‘alles of niets’ bij het inzetten van een therapie.

Protocol: Beoordeling koptrauma bij de hond en kat

Huidige sterftepercentages als gevolg van koptrauma zijn schrikbarend hoog; bij honden maar liefst tussen de 18% en 24%. Goede diagnostiek en begrip van de pathofysiologische processen bij koptrauma zijn absoluut onmisbaar. Alleen met die kennis kunt u in de praktijk een effectieve behandeling instellen, het effect ervan monitoren, en een eigenaar op juiste wijze informeren over de prognose.

Dit protocol maakt onderdeel uit van het artikel Beoordeling van koptrauma bij de hond en kat. Zorg dat u bekend bent met de informatie uit dit artikel alvorens u het protocol gebruikt. 

Top 10 fouten om te vermijden bij benauwde patiënten

Benauwde honden en katten … veel dierenartsen krijgen het er zelf benauwd van!

Een groot deel van de spoedpatiënten met dyspneu kan worden gered, maar vroegtijdig en adequaat ingrijpen is bij deze patiënten van essentieel belang.

In spoedsituaties telt iedere seconde! Diagnostiek dient dan ook te worden beperkt tot snel uitvoerbaar onderzoek dat direct bruikbare informatie oplevert.

  • Houdt u bijvoorbeeld rekening met het signalement van het dier en weet u daarbij tunnelvisie te voorkomen?
  • Gebruikt u daadwerkelijk al uw zintuigen tijdens het lichamelijk onderzoek en hoe interpreteert u de gevonden waarden?
  • Past u bij benauwde patiënten de spoed echografie technieken TFAST en AFAST toe?
  • Kiest u bij deze patiënten voor het maken van röntgenfoto’s?
  • Op basis van welke gegevens besluit u of thoracocentese verstandig is?
  • Hoe beoordeelt u de SpO2 uitslagen van een saturatiemeter?

Vervolgens is met spoed een meer of minder uitgebreide behandeling nodig.

  • Voelt u zich comfortabel bij het uitvoeren van thoracocentese voor een pneumothorax of liquothorax?
  • Heeft u een inhalator op de praktijk liggen en maakt u ook daadwerkelijk gebruik van inhalatie medicatie?
  • Weet u welke sedativa en anxiolytica goed bruikbaar kunnen zijn bij benauwde patiënten en welke middelen u beter niet kunt toepassen?

Dit artikel bespreekt 10 veelgemaakte fouten bij benauwde patiënten. Door u te verdiepen in dit artikel bent u in staat om de kwaliteit van de zorg in uw praktijk te verbeteren en het overlevingspercentage van benauwde patiënten te verhogen.

Onmisbare basiskennis voor iedere dierenarts!

  

Een goed Quiz-resultaat en het volledig lezen van bovenstaand artikel levert u een speciale nascholingsbadge met 1 nascholingspunt op! Deze wordt automatisch aan uw profiel toegevoegd.

Protocol: Adrenaline en infuustherapie bij anafylactische shock

Dit protocol is onderdeel van het evidence based artikel 'Anafylaxie en anafylactische shock: Hoe ontstaat het, hoe herkent u het en hoe behandelt u het?'. Dit protocol richt zich uitsluitend op een specifiek onderdeel van de therapie, te weten de toediening van adrenaline en intraveneus infuus bij een dier dat anafylaxie vertoont. Voor een volledig plan van aanpak leest u bovenstaand artikel. 

Pas dit protocol alleen toe als u op de hoogte bent van alle aspecten van deze aandoening, zoals beschreven in het artikel! 

U dient bekend te zijn met de symptomen van anafylaxie, de onderdelen van basic life support, de risico's en bijwerkingen van adrenaline, de overige in te zetten medicatie en de opzet en uitvoering van monitoring.

Plaatsen van een intra-ossaal infuus

In bijna alle praktijken is het aanleggen van intraveneuze infusen aan de orde van de dag. De meeste dierenartsen en vaak ook paraveterinairen draaien er hun hand dan ook niet voor om. Maar wat als het toch niet lukt om een intraveneuze katheter te plaatsen? De pup of kitten is bijvoorbeeld veel te klein, het dier is in hypovolemische shock of er is sprake van een hartstilstand. U zult in die gevallen toch infuusvloeistof en medicatie in het dier willen krijgen!

Een intra-ossaal infuus biedt dan uitkomst. Hierbij wordt er een holle naald in een bot geplaatst, waarna infuus en medicatie via deze naald kunnen worden toegediend. De meeste vloeistoffen die intraveneus worden gegeven, mogen ook intra-ossaal worden toegediend en absorptie vanuit het beenmerg is ontzettend snel. Ideaal voor een spoedsituatie!

Het plaatsen van een intra-ossaal infuus klinkt misschien lastig en risicovol, maar dat is het niet. De techniek is simpel, bij kleine dieren is er weinig tot geen speciaal instrumentarium nodig en het kan het verschil maken tussen leven en dood!

Het is dan ook belangrijk om vertrouwd te zijn met dit type infuus. Wat zijn de indicaties en contra-indicaties? Wat heeft u ervoor nodig? Welke botten zijn het meest geschikt? Hoe gaat intra-ossale katheterisatie in zijn werk en waaruit bestaat de nazorg?

Lees dit artikel en laat daarmee de drempel voor het plaatsen van intra-ossale infusen verdwijnen. U zult er levens mee redden!

Maagdilatatie volvulus in de praktijk

Maagdilatatie, met of zonder volvulus (draaiing), komt bij grote rassen en reuzerassen relatief vaak voor. Ongeveer 1 op de 4 tot 1 op de 5 van deze honden ontwikkelt ergens in het leven een maagdilatatie volvulus (MDV). Het is een spoedgeval dat zonder ingrijpen snel leidt tot de dood. Menig dierenarts vreest dan ook voor de komst van dit spoedgeval in zijn of haar dienst. Door adequate behandeling is het sterftepercentage de laatste jaren teruggebracht, maar alsnog sterft 1 tot 3 van de 10 MDV patiënten tijdens de behandeling van deze aandoening.

Welke acties moeten er bij een MDV patiënt worden ondernomen en in welke volgorde? Hoe ziet het infuusbeleid eruit, welke pijnstilling kan/moet er worden gegeven en wat als de patiënt hartritmestoornissen vertoont? Kan er iets worden gezegd over de prognose, behoort gastropexie altijd tot de spoedbehandeling, en hoe ziet de post-operatieve fase eruit?

Tot slot, bij welke dieren is het verstandig om preventieve maatregelen te nemen teneinde MDV te voorkomen?

Wilt u goed voorbereid zijn op MDV patiënten, wilt u het overlevingspercentage van MDV patiënten verhogen en/of denkt u dat uw MDV-protocol een update kan gebruiken? Dan biedt dit artikel u alle benodigde praktische en evidence based handvatten!

 

Een goed Quiz-resultaat en het volledig lezen van bovenstaand artikel levert u een speciale nascholingsbadge met 2 CPD - Nascholingspunten op! Deze worden automatisch aan uw profiel toegevoegd.

Padden ... hoe giftig zijn ze eigenlijk voor hond en kat?

Met de toename van het aantal huisdieren in Nederland neemt ook het aantal gevallen van vergiftigingen toe. Drs. Mariëlle Vernooij, destijds werkzaam bij het NVIC,  schreef alweer een tijd geleden voor VetVisuals een beknopt artikel over de giftigheid van padden voor de hond en kat. Hoogste tijd voor een uitgebreide update inclusief praktische foto’s ter identificatie van enkele belangrijke paddensoorten!

Het nut van lactaatbepaling bij intensive care patiënten

Een verhoogde plasma lactaat concentratie, hyperlactatemie genoemd, is bij mensen met onder andere trauma, infectie, sepsis en hartstilstand geassocieerd met een verhoogde mortaliteit. Ook bij honden en katten blijkt de plasma lactaat concentratie veel te zeggen over de ernst van de ziekte en de prognose.

Zeker bij spoedgevallen en intensive care patiënten, waaronder dieren met sepsis, septische peritonitis, maagdilatatie volvulus of immuun-gemedieerde hemolytische anemie, kan lactaatbepaling u veel informatie opleveren. Informatie die u helpt om:

  • een eigenaar beter voor te bereiden op het mogelijke klinisch verloop van het dier (verwachtingsmanagement!);
  • het therapeutisch plan te optimaliseren;
  • een eigenaar beter te begeleiden bij het nemen van een beslissing tot het wel of niet voortzetten van de therapie.

Vroeger kon lactaat alleen worden bepaald met behulp van prijzige en grote bloedgas analyse apparatuur. Door de komst van kleine, betaalbare, betrouwbare en gemakkelijk te gebruiken lactaat analyzers, is het meten van lactaat in bloed en effusie niet meer alleen voorbehouden aan 2e-lijns dierenklinieken.

Benieuwd hoe u lactaatbepaling kunt inzetten in de praktijk en wat de voordelen hiervan zijn? U vindt de antwoorden in dit artikel!

Status epilepticus bij de hond: risico’s en spoed therapie

Het percentage honden dat overlijdt als gevolg van een status epilepticus is hoog, tot wel 25% of hoger. Een serieuze aandoening die om een serieuze aanpak vraagt! Het is aangetoond dat hoe langer epileptische aanvallen ongecontroleerd blijven optreden, hoe ongevoeliger ze worden voor medicatie. Het is dan ook ‘alles of niets’ bij het inzetten van een therapie!

Maar welke medicatie kunt u gebruiken, welke doseringen kunt u aanhouden en hoe vaak mag u de toediening ervan herhalen? Hoe zit het met de relatief nieuwe anti-epileptica, zoals levetiracetam, past u deze al toe? Welke stappen volgt u als de behandeling geen effect heeft en wat voor soort monitoring is verstandig tijdens en na de status epilepticus?

Tijdens de FECAVA (Federation of European Companion Animal Veterinary Associations) in München eind 2014 was Prof. Dr. Simon R. Platt (BVM&S MRCVS DACVIM (Neurology) DECVN, College of Veterinary Medicine, University of Georgia, USA) telkens opnieuw in staat om een overvolle zaal te trekken en met recht! Zo bleek ook zijn interessante, praktische en bij vlagen verfrissend humorvolle verhaal over de spoedtherapie van epilepsie een succes.

Het verhaal van Simon Platt was de inspiratie voor dit praktische artikel; uiteraard volledig gestaafd met wetenschappelijke literatuur en voorzien van informatie over de meest recente ontwikkelingen. Dit artikel bespreekt de risico’s, diagnostiek en therapie van een status epilepticus. Inclusief praktisch protocol (printbaar!).

Verhoog de overlevingskans van patiënten met status epilepticus, verbeter de communicatie met de eigenaar, en voorkom stress op de werkvloer als gevolg van status epilepticus.

 

Een goed resultaat met deze quiz en het lezen van het bijbehorend artikel levert u een nascholingsbadge met 1 CPD-punt op!

Beoordeling van koptrauma bij de hond en kat

Een hoogtepunt tijdens de FECAVA (Federation of European Companion Animal Veterinary Associations) in München eind 2014 was het verhaal van Prof. Dr. Simon Platt (BVM&S MRCVS DACVIM (Neurology) DECVN, College of Veterinary Medicine, University of Georgia, USA). Een begenadigd spreker, die een interessant verhaal presenteerde over de beoordeling van koptrauma bij de hond en kat, doorspekt met een flinke dosis humor en een veelheid aan praktische tips. Zijn slim gekozen praktijkgerichte invalshoek deed de zaal opleven.

Dit artikel biedt u een overzicht van de door Simon Platt besproken zaken, die u houvast bieden bij de beoordeling van koptrauma. Het bevat uiterst praktische en overzichtelijke scoringssystemen (die óók om 02.00 ’s nachts nog makkelijk te volgen zijn). Hiermee kunt u een goed onderbouwde inschatting maken van de ernst van de situatie en de geschatte prognose. Verder staat het artikel vol met praktijkgerichte tips voor monitoring en behandeling van patiënten met koptrauma.

Lees dit artikel en help het sterftepercentage als gevolg van koptrauma te verlagen!

 

Een goed resultaat met deze quiz en het lezen van het bijbehorend artikel levert u een nascholingsbadge met 1 CPD-punt op!

Anafylaxie en anafylactische shock

Sterfte als gevolg van anafylactische shock kan in een mum van tijd optreden. Geen tijd te verliezen dus, maar hoe kunt u het beste handelen?

Zoek op PubMed naar wetenschappelijke artikelen over anafylactische shock en u treft een veelheid aan losse casuïstieken. Interessant, maar voor u als drukke dierenarts totaal ongeschikt om echt mee uit de voeten te kunnen in de praktijk.

Leg een aantal studieboeken en formularia naast elkaar en u vindt schrikbarend grote verschillen voor wat betreft doseringen, toedieningswijzen en (al dan niet bewezen) effecten.

VetVisuals is van mening dat dit anno 2019 beter kan en beter moet en heeft een regelrechte primeur:

Een artikel waarin voor u de belangrijkste wetenschappelijke informatie over anafylaxie bij de hond en kat op een rij is gezet; inclusief doseringen en praktische tips voor wat betreft therapie en monitoring. Uiteraard gestructureerd vormgegeven, zodat u in een oogopslag de gewenste informatie vindt!

Top 5 fouten om te vermijden bij orale intoxicatie patiënten

Veel dierenartsen zijn op de hoogte van de hoofdpunten binnen de behandeling van intoxicatie patiënten. Het hoofddoel, voorkomen of minimaliseren van verder opname van de toxische stof en het stimuleren van de excretie of eliminatie ervan, is meestal bekend. Op meerdere terreinen is echter nog optimalisatie mogelijk.

Weet u bijvoorbeeld precies wanneer braken wel of niet geïndiceerd is? Voelt u zich op uw gemak bij het uitvoeren van een maagspoeling? Weet u in welke gevallen de toepassing van geactiveerde kool verstandig is, hoe vaak deze substantie moet worden gegeven en wanneer het gelijktijdig gebruik van een laxeermiddel zoals sorbitol geïndiceerd is?

Door vijf veelgemaakte fouten te vermijden kunt u de punten op de i zetten voor wat betreft de algemene aanpak van intoxicatie patiënten. Informatie over specifieke intoxicaties wordt in separate artikelen behandeld.

 

Een goed Quiz-resultaat en het volledig lezen van bovenstaand artikel en het 'Protocol voor maagspoeling bij orale intoxicaties' levert u een speciale nascholingsbadge met 1 CPD-punt op! Deze wordt automatisch aan uw profiel toegevoegd.

 

Paracetamol intoxicatie bij de hond en kat

Paracetamol is humaan een van de meest gebruikte pijnstillers en koortsremmers en zal dan ook in ieder huis wel te vinden zijn. Niet verwonderlijk dat huisdiereigenaren op het idee komen om paracetamol ook aan hun hond of kat te geven wanneer deze mank loopt of zich niet lekker lijkt te voelen. Helaas belandt het dier door deze goedbedoelde actie van de regen in de drup!

Voor een kat van drie kilogram kan 1/10e van een normaal 500 mg tablet paracetamol al toxische gevolgen hebben! Daarnaast worden vooral honden nog wel eens aangeboden op het spreekuur wanneer ze tijdens een strooptocht in huis aan een strip paracetamol hebben geknaagd. Snel en adequaat handelen is een vereiste in het geval van een paracetamol intoxicatie!

Dit artikel biedt u een evidence based, uitgebreid en praktisch overzicht over hoe te handelen in het geval van een paracetamol intoxicatie bij de hond en de kat.

 

Een goed Quiz-resultaat en het volledig lezen van bovenstaand artikel levert u een speciale nascholingsbadge met 1 CPD-punt op! Deze wordt automatisch aan uw profiel toegevoegd.

 

Critical care nutrition: Practical tips to make the difference

Since cats will often be anorexic when they are ill and prolonged anorexia can cause multiple problems in cats, nutritional support is very important in cats that are unwell.

During the International Society of Feline Medicine congress (June / July 2016) Alex German, BVSc (Hons) PhD CertSAM DipECVIM-CA MRCVS, University of Liverpool, UK, held a very interesting and practical talk about the essentials of critical care nutrition. Different methods of (enteral) nutrition were discussed, followed by a practical approach on tube feeding (when, how, how much etcetera).

This article will offer more insight on the use of enteral nutrition in ill cats with lots of very practical tips and tricks.

Protocol: Maagspoeling bij orale intoxicaties

Het uitvoeren van een maagspoeling bij een hond vereist veel meer handelingen en zorg dan het induceren van braken bij een dier en wordt daarom in de praktijk weinig uitgevoerd. Volgens specialist Justine Lee zou het uitvoeren van een maagspoeling echter vaker moeten worden overwogen bij honden als het gaat om orale intoxicaties. Het lijkt even effectief te zijn in het verwijderen van de maaginhoud als het laten braken en het kan worden uitgevoerd bij een groot aantal honden waarbij inductie van braken gecontra-indiceerd is.

Humaan worden maagspoelingen tegenwoordig niet vaak meer uitgevoerd. Redenen hiervoor zijn de kleine tijdsspanne na opname van de toxische stof waarin de behandeling effectief is, de risico’s (bij niet-geïntubeerde patiënten), de grote beschikbaarheid van specifieke antidota, de mogelijkheid van hemodialyse en het feit dat financiën een minder grote rol spelen dan in de veterinaire wereld. Bij honden kan maagspoeling in sommige gevallen echter levensreddend zijn, waardoor men in de diergeneeskundige wereld nog niet is afgestapt van het uitvoeren van maagspoelingen!

Protocol: Diagnostische peritoneale lavage

Peritoneale lavage kan worden uitgevoerd als therapie, bijvoorbeeld om de mate van contaminatie te reduceren na perforatie van het maagdarmkanaal. Peritoneale lavage kan echter ook worden ingezet als vorm van diagnostiek bij de verdenking op een abdominale afwijking.

Protocol: Thoracocentese

Thoracocentese is een techniek die gebruikt kan worden om lucht of vloeistof af te zuigen uit de pleurale holte en daardoor bij te dragen aan een snelle stabilisatie van benauwde dieren. Daarnaast kan middels thoracocentese vloeistof worden verzameld voor diagnostiek bij pleurale effusie.

Belangrijke indicaties en daarmee een belangrijke procedure om goed onder de knie te hebben! Maar wat is de beste methode om thoracocentese uit te voeren? Welke materialen heeft u nodig? Met welke mogelijke complicaties dient u rekening te houden? Met dit protocol kunt u in de praktijk direct uit de voeten!

Protocol: Abdominocentese

Abdominocentese kan worden uitgevoerd wanneer er een verdenking bestaat op de aanwezigheid van abdominale vloeistof en u dit wilt onderzoeken. Bijvoorbeeld bij mogelijk uro-abdomen, hemo-abdomen, chylo-abdomen, congestief hartfalen, peritonitis of neoplasie. Naast deze diagnostische reden bestaan ook therapeutische redenen om een buikpunctie uit te voeren. Zo maakt verwijdering van abdominale vloeistof deel uit van de therapie van dieren met een galperitonitis. Daarnaast kan abdominocentese geïndiceerd zijn bij dieren die klinische klachten, zoals dyspneu, vertonen als gevolg van de grote hoeveelheid abdominale effusie. 

Ook niet onbelangrijk: Wat zijn de contra-indicaties en mogelijke complicaties, wat voor materiaal is er nodig en welke techniek kan het beste worden toegepast? Dit protocol biedt antwoord!

Praktische tips en valkuilen bij een keizersnede

De geschatte incidentie van dystocie bij de hond is 16%, met uitzondering van bepaalde rassen waarbij de incidentie vele malen hoger is. Bij katten ligt dit percentage op slechts 6% met een hogere incidentie bij raskatten. De meest voorkomende maternale oorzaak is primaire uterine inertia (resp. 72% bij honden en 59% bij katten), de meest voorkomende foetale oorzaak is een afwijkende ligging. De diagnose primaire uterine inertia wordt gesteld bij een abnormale lange dracht en uitblijvende partus, maar ook wanneer de partus is begonnen (fase 1) maar deze niet binnen 12 tot 24 uur overgaat in het uitdrijven van jongen (fase 2).

 

Een goed Quiz-resultaat en het volledig lezen van bovenstaand artikel levert u een speciale nascholingsbadge met 1 CPD-punt op! Deze wordt automatisch aan uw profiel toegevoegd.

 

Oropharyngeaal penetrerend (stok)trauma

Tijdens het 10e Emergency and Critical care UK annual congress in Harrogate, Engeland, heeft Bryden Stanley, BVMS, MACVSc, MVetSc, Diplomate ACVS College of Veterinary Medicine, Michigan State University in de USA, de behandeling van oropharyngeaal stok trauma besproken. Stoktrauma in de mondholte komt meer bij honden voor dan bij katten. Bryden Stanley geeft aan dat ze met name sportieve reuen met een gemiddelde leeftijd van vijf tot zes jaar in de kliniek met stoktrauma tegenkomt. Vreemde voorwerpen kunnen in de mondholte, neusholte en pharynx terechtkomen. Soms breekt de stok af of breekt de eigenaar een stok af terwijl een deel in de bek van de hond vastzit. In dat geval kan een deel van de stok in de retropharynx achterblijven. Lineaire objecten kunnen vervolgens migreren en kunnen zelfs nog een paar jaar later voor problemen gaan zorgen. Soms blijkt uit de anamnese dat een hond in die periode rustiger is geworden, of juist agressiever en/of zich niet wilde laten optillen of liet aanraken op een bepaalde plek. Houten stokken zijn de meest voorkomende corpora aliena die voor penetrerend trauma zorgen, maar naalden, vishaakjes en botten worden ook gezien. Een patiënt met stoktrauma dient nauwkeurig en uitgebreid aanvullend te worden onderzocht. Vaak is uitgebreide chirurgische exploratie en behandeling nodig.

ARTIKELEN VERGIFTIGINGEN

Wat zoet is en lekker…  

Sinterklaasavond…. Terwijl de kinderen hyperactief hun pakjes openmaken en de ouders tevreden toekijken, weet de Jack Russell in het gedrang een chocoladeletter (de S van Sint, puur) te stelen zonder dat iemand het merkt. Die avond net voordat ze naar bed gaan wordt de diefstal ontdekt want de hond braakt een plasje chocolade uit… De volgende ochtend rijdt de eigenaar voor de zekerheid toch maar even met de hond naar de dierenarts. Als hij het paadje voor de praktijk oploopt met de hond aan de lijn, zakt deze ineens door de poten. Hij probeert het dier op te laten staan maar Jackie reageert helemaal niet meer. Hij tilt de hond op en rent ermee naar binnen, maar bij de dierenarts op de tafel blijkt dat het dier al overleden is aan een hartstilstand.

Slangenbeten van eigen bodem  

Behalve een groot scala aan exotische slangen die door hobbyisten gehouden worden (en de laatste tijd en masse lijken te ontsnappen) hebben we in Nederland drie soorten inheemse slangen. De gladde slang (Coronella austracia), de ringslang (Natrix natrix) en de gewone adder (Vipera berus). De laatste is de enige die giftig is.

De ene champignon is de andere niet. Een triest verhaal over een groene knolamaniet  

Het is weer paddenstoelentijd en dat merken we op het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum. De laatste tijd worden we vrijwel elke dag gebeld over een mogelijke inname van een paddenstoel of een stukje ervan. Meestal gaat dat om kindjes die exploratief in de tuin bezig zijn geweest. Maar een aantal weken geleden kwam er een triest telefoontje over een Rottweiler pup van 3.5 maand.

Twee ons groenten en twee stuks fruit?  

Een jaar of 10 geleden kwamen er vanuit de Verenigde Staten de eerste meldingen van het Animal Poison Control Centre (APCC), het veterinair vergiftigingen centrum aldaar, over onverklaarbaar nierfalen bij honden, waarschijnlijk gerelateerd aan het eten van druiven. Inmiddels is wel duidelijk dat druiven voor honden inderdaad nefrotoxisch zijn, het hoe en waarom blijft echter een raadsel

Absorptieverhinderende maatregelen en een nieuwe behandelmethode  

De meest gestelde vraag door dierenartsen aan de telefoon bij het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum is: is er een antidotum beschikbaar?! Het meest gegeven antwoord daarop is helaas: “nee…”. Het lijkt natuurlijk ideaal, je hebt een vergiftiging met een bepaald middel, met allerlei symptomen, je geeft het specifieke antidotum en voilà, het dier herstelt acuut. Het klinkt eigenlijk te mooi om waar te zijn en dat is het meestal ook. Er zijn namelijk maar heel weinig specifieke antidota, een stuk of tien dan heb je het wel gehad. Gelukkig zijn absorptieverhinderende maatregelen, indien op tijd toegepast, een heel goede therapie om systemische intoxicatieverschijnselen te voorkomen. Ik vind het zo´n mooi woord en zeg het dan ook graag en vaak aan de telefoon, maar krijg dan nog wel eens de reactie, “absorptie wat?????”

Drugshonden in de Achterhoek  

Een dierenarts uit de Achterhoek belt het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum. Een cliënt heeft twee Collies die gebruikt worden voor het hoeden van schapen. Sinds gisteren liggen ze ineens totaal versufd in de mand, hebben weggedraaide ogen en een lage lichaamstemperatuur. De schapen die door de honden worden gehoed, zijn drie dagen geleden ontwormd met oxfendazol en nu is de dierenarts bang dat de collies misschien schapenkeutels met ontwormingsmiddel hebben gegeten

Permethrin intoxicatie bij de kat  

Veel vlooienmiddelen voor honden bevatten de stof permethrin. Deze stof is niet gevaarlijk voor honden(en de meeste andere zoogdieren), maar erg giftig voor katten, die een enzym missen dat essentieel is bij het metabolisme van permetrin. Tijdens IP’s Wintercongres ging Rachel Korman uitgebreid op dit onderwerp in.

Intoxicatie bij de kat  

Op het 9e symposium feline geneeskunde hield Mevr. Prof. Dr. Johanna Fink-Gremmels een praktische en boeiende presentatie over intoxicaties bij de kat. In Nederland houdt het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum (NVIC) het aantal consultaties bij mens en dier en de reden ervan bij. In 2007 bleken de meeste gevallen bij dieren te gaan om bestrijdingsmiddelen, gevolgd door geneesmiddelen en huishoudproducten. In mindere mate werden vragen gesteld over planten/paddestoelen/dieren, industrie (voedercontaminanten), voedsel, speelgoed en overige.

ARTIKELEN ALGEMEEN

Behandeling van een ‘gespannen’ patiënt  

Tetanus wordt veroorzaakt door tetanospasmin, een neurotoxine. Endosporen van Clostridium tetani dringen meestal het lichaam binnen via een kleine penetrerende wond. Nadat de endosporen het lichaam zijn binnengedrongen ontwikkelen zij zich tot staafvormige bacteriën die bij het afsterven hun neurotoxine afgeven. Het toxine veroorzaakt een blokkade in de neurotransmissie (GABA inhibitie), waardoor er geen relaxatie meer optreedt. De strekkers nemen de overhand ten opzichte van de buigers, wat de typische houding van de tetanus-patiënten verklaart.

 

Acuut nierfalen: Een update voor een snelle diagnose en definitie  

In november 2013 heeft het tiende Emergency and Critical care UK annual congress in Harrogate, Engeland, plaatsgevonden. Karen Humm, MA VetMB CertVA DACVECC FHEA MRCVS Department of Clinical Science and Services, RVC te Londen, gaf tijdens een van haar lezingen een update over acuut nierfalen bij honden en katten. In dit artikel worden de definitie, pathogenese en oorzaken van acuut nierfalen besproken. Met behulp van een goed lichamelijk onderzoek en het uitvoeren van bloed- en urineonderzoek is de diagnose acuut nierfalen relatief eenvoudig te stellen.

 

Do you have the nerve to block? Gebruik van lokaal anesthesie in de praktijk  

Lokaal analgesie is een over het algemeen gemakkelijke, snelle en goedkope manier van volledige pijnstilling of pijnreductie op een specifieke en gewenste locatie. Het blokkeert de transmissie van pijnsignalen via zenuwen naar het ruggenmerg. Deze blokkade ontstaat door de natriumkanalen te blokkeren in het celmembraan van de neuron. Hierdoor wordt de mate van depolarisatie van het celmembraan vertraagd en kan de drempelpotentiaal om de pijnprikkel door te geven niet worden bereikt. Lokaal analgesie kan bij eenvoudige ingrepen solitair of (afhankelijk van het karakter van het dier) eventueel gecombineerd met een sedativum worden toegepast. Echter het kan ook als toevoeging aan de algehele anesthesie worden ingezet voor de behandeling van pre- of postoperatieve pijn.

 

Eerste opvang bij abdominaal trauma  

Perforerend abdominaal trauma kan veroorzaakt worden door bijt-, schot- en steekwonden. Perforerend trauma is gemakkelijk te herkennen, daar werd in deze lezing niet verder op ingegaan. Het leek Sôren Boysen vanzelfsprekend dat bij penetrerend trauma, dat uitwendig zichtbaar is, wordt overgegaan op chirurgie mits de patiënt cardiovasculair stabiel genoeg is voor anesthesie en chirurgie. Het merendeel van de honden met een hemoabdomen ten gevolge van (stomp) trauma hoeft daarentegen niet geopereerd te worden! Boysen geeft aan dat hij de afgelopen drie jaar slechts twee procent van de patiënten met een hemoabdomen heeft moeten laten opereren.

 

Ingeslikte vreemde voorwerpen bij de hond en kat  

Tijdens het In Praktijk Wintercongres 2009 sprak dierenarts en specialist interne geneeskunde Erik den Hertog, werkzaam bij het Medisch Centrum voor Dieren in Amsterdam, over ingeslikte vreemde voorwerpen bij de hond en kat en met name hoe deze het beste en veiligste te verwijderen zijn. Een schaaltje met scherpe voorwerpen illustreerde wat er allemaal ingeslikt kan worden en tegelijkertijd werd met betrekking tot elk voorwerp de volgende vraag gesteld aan de aanwezigen: “Wat zou u doen: opereren, laten braken, inhullend voedsel geven of doorsturen voor een endoscopie? En kan er in het laatste geval nog gewacht worden of moet dat met spoed?”.