Myasthenia gravis: iedereen heeft er tijdens de opleiding wel van gehoord en veel clinici zullen het (wellicht ongemerkt) al eens tegen zijn gekomen tijdens hun werk. Myasthenia gravis is de meest voorkomende neuromusculaire aandoening bij de hond en komt tevens voor bij de kat en is een van de best beschreven auto-immune aandoeningen binnen de humane en veterinaire geneeskunde.

Het verband tussen de pathogenese en het klinisch beeld is op papier vrij duidelijk te leggen als het om de meest typische symptomen gaat. Dat het klinisch een lastig te diagnosticeren aandoening kan zijn, wordt wel duidelijk uit de bijnaam ´the great imitator´. Naar verwachting wordt het ziektebeeld dan ook onder gediagnosticeerd. Het is echter een van de weinige immuungemedieerde aandoeningen waar een zeer geschikte test voor bestaat om de diagnose rond te krijgen. Om de kans op het missen van de aandoening te verkleinen, is het verstandig om bij elke patiënt met tekenen van oesofageale dysfunctie (regurgiteren) diagnostiek naar myasthenia gravis te verrichten.

De prognose is sterk afhankelijk van een kloppende en snelle diagnose, de motivatie van de eigenaar, de ernst van de aandoening, de mogelijkheden voor optimale therapie, en de respons op behandeling van de myasthenia gravis zelf en van de complicerende factoren (zoals een verslikpneumonie). Daarnaast is er een groot verschil tussen de hond en de kat; wist u bijvoorbeeld dat - in tegenstelling tot de kat - een groot deel van de honden met myasthenia gravis in remissie gaat (tot wel zo’n 90%)? 

Hoogste tijd om de belangrijkste zaken voor u op een rijtje te zetten:

• Wat houdt deze aandoening precies in?
• Wat zijn de meer en minder voorkomende verschijningsvormen?
• Hoe stelt men de diagnose?
• Wat zijn de behandelmogelijkheden?
• Hoe is de prognose voor de hond en kat?

Een goed resultaat met deze quiz en het lezen van het bijbehorend artikel levert u een nascholingsbadge met 1 CPD-punt op!